رامان یوگی استاد مسلم هنر تیر اندازی با کمان بود. روزی، محبوب ترین شاگردش را به دیدن هنرنمایی اش دعوت کرد. شاگردش بیش از صد بار این برنامه را دیده بود؛ اما تصمیم گرفت از دستور استادش اطاعت کند.
به بیشه ای در کنار صومعه رفتند: به درخت بلوط زیبایی رسیدند و رامان، از میان حلقه گل دور گردنش، گلی برداشت و روی شاخه ای گذاشت.
بعد خورجینش را باز کرد و سه چیز بیرون آورد: کمان زیبای اعلایش، یک پیکان و دستمال سفیدی با گلدوزی گل یاس.
در فاصله صد قدمی گل، رو به هدفش ایستاد و از شاگردش خواست با دستمال گلدوزی شده چشمهایش را ببندد. شاگرد دستور استادش را انجام داد.
استاد پرسید: «تاحالا چند بار مرا در حال تمرین هنر اصیل و باستانی تیراندازی دیده ای؟»
شاگرد پاسخ داد: «هرروز. و همیشه از سیصد قدمی گل سرخ را زده اید.»
رامان یوگی، چشم بسته، جای پایش را روی زمین محکم کرد، زه کمان را با تمام نیرو کشید، به طرف گل سرخ روی شاخه بلوط نشانه رفت، و پیکان را رها کرد.
پیکان سوت کشان هوا را شکافت، اما با فاصله زیادی به خطا رفت و حتی به درخت هم نخورد.
رامان یوگی، دستمال را از روی چشمهایش برداشت و پرسید: «به هدف خورد؟»
شاگرد پاسخ داد: «به خطا رفت... با فاصله خیلی زیاد. به نظرم می خواستید قدرت تمرکز فکر را یادم بدهید و نشان بدهید که میتوانید معجزه کنید.»
رامان پاسخ داد: «درس بسیار مهمی درباره قدرت تمرکز فکر به تو دادم. وقتی که چیزی را میخواهی، فقط روی آن تمرکز کن: هیچ کس هرگز به هدفی که نمی بیند، نخواهد رسید.»
